ÖZEL HABER - Abdullah AKYOL / KAMERA - Davut SANCAROĞLU
Çevre illerden gelen talebe rağmen, şehirde el yapımı mobilya üretimi neredeyse durma noktasında. Mobilya sektörünün kalbinin attığı bu caddede, satıcılar çaresiz. Usta eksikliği nedeniyle özgün tasarımlar yerini seri üretim ürünlere bırakmış. Gençler ise düşük maaşlar ve ağır çalışma koşulları nedeniyle mesleğe ilgi göstermiyor, çıraklık ise unutulmaya yüz tutmuş. Diyarbakır’ın uygun fiyatlarıyla doğunun mobilya merkezi olma özelliği devam etse de, sektör temsilcileri kalifiye eleman sorununa çözüm arıyor.
Yusuf Seven: “Ustalar Batıya Gidiyor, Çırak Hiç Yetişmiyor”
Mobilyacılar Caddesi’nde satış elemanı olarak çalışan Yusuf Seven, sektörün içinde bulunduğu çıkmazı şu sözlerle özetliyor: “Diyarbakır’da ustalar 50-60 bin TL maaş alırken, batıda bu rakam 80-100 bin TL’yi buluyor. Çıraklar ise 10-15 bin TL’ye çalışıyor, o da ağır işlerde. Hal böyle olunca kimse bu mesleği seçmiyor. Gençler ya okula gidiyor ya da daha kolay para kazandıran işlere yöneliyor. Çırak zaten hiç yetişmiyor. El işçiliği bitti, mecburen fabrikasyon ürün satıyoruz.”
Seven, Diyarbakır’ın mobilya fiyatlarıyla cazip olsa da usta eksikliğinin sektörü zorladığını vurguluyor: “Burası doğunun merkezi, Mardin’den, Batman’dan, Şırnak’tan herkes buraya geliyor. Ama usta olmayınca ne yapacaksın? Fabrika mallarıyla idare ediyoruz.”
Sektör temsilcileri, mesleğin yeniden canlanması için daha iyi maaşlar ve çıraklık eğitimine destek bekliyor. Aksi takdirde, Diyarbakır’ın mobilya sanatındaki mirası, fabrikasyon ürünlerin gölgesinde kaybolma riskiyle karşı karşıya.
